Nakita ko siya

Kanina, nakita ko siya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Gustong-gusto kong lapitan siya ngunit may isang puwersang pumigil sa akin upang gawin iyon. Ano nga ba? Natatakot ako na baka hindi niya ako pansinin? Natatakot ako na baka ako'y kanyang sisihin? Ngunit... bakit ako matatakot kung hanggang ngayo'y siya pa 'din ang nasa puso ko? Handa ako. Handang-handa ako sa kung anuman ang mangyayari sa tagpong iyon. Halos malusaw ang aking kaluluwa na unting-unting sumusugat sa aking puso habang pinagmamasdan ko siya sa malayo. Ayun siya't naglalakad, ngunit ang aking bawat pasulyap ay nakaw sapagkat ayokong makita niya ang sugat na unting-unting kumikirot sa aking katawan. May sakit na nagising sa aking kalooban. Ang sakit na hindi ko maipaliwanag kung gaano kahapdi. Para bang, sinusugatan ako ng blade ng paulit-ulit at ito'y binubuhusan ng alcohol hanggang sa hindi na nito mahanap ang paghilom dahil ang sugat ay napakalalim na at ito'y kinakailangan ng tahiin upang ang lahat ay bumalik sa dati at magsarado ang nakaraan. Naaalala ko ang nakaraan. Ang nakaraan na gustong-gusto ko pa din balikan. Dati rati, hindi nakaw ang sulyap ko sa kanya. Tinititigan ko ang kanyang mga mata na umaagos hanggang sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa at doo'y sinasabi ko na 'Mahal na mahal kita'. Ngunit hindi ko na magagawa. May isang malaking pader na humaharang upang ako'y mapalapit sa kanya. Kung maibabalik ko nga lang ang lahat ngunit ang pag-asa ay naglaho ng parang bula. Hindi bale, masaya na ako para sa kanya. Sapagkat alam ko, malapit niya na maabot ang rurok ng tagumpay. Ngunit ang nakakalungkot na parte sa kasiyahang ito ay... wala ako para makisaya sa kanya. :(